17 Νοέμβρη 1973-17 Νοέμβρη 2015...ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ!

Για το χρονικό της ηρωϊκής εξέγερσης, με κορύφωση τον αγώνα των φοιτητών και του αντιδικτατορικού κινήματος του λαού μας στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973, ενάντια στην επτάχρονη (1967-1974) χούντα των συνταγματαρχών και των ξένων και ντόπιων στηριγμάτων τους, δείτε:902.gr

Γιάννης Ρίτσος, 'Ημερολόγιο μιας εβδομάδας' 

Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973

Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια

ωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων

αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι

πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου

17 Νοεμβρίου

Βαριά σιωπή διάτρητη απ΄τους πυροβολισμούς, πικρή πολιτεία,

αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι,

ποιός θα πει περιμένω μέσα απ το μέσα μαύρο.

Μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια μ΄έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο,

κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί και το μοναχικό σκυλί στ΄ αποκλεισμένα προάστια

ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ΄τα καπνισμένα αγάλματα

κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους

πάνω απ΄τα τανκς μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς..

Πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;.....

Μανώλης Αναγνωστάκης, 'Φοβάμαι'

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο

Γιάννης Ρίτσος, 'Το αγόρι και η πόρτα'

Εκεί που έπεσε 

είναι μια κόκκινη λίμνη,

ένα κόκκινο δέντρο, 

ένα κόκκινο πουλί.

Σηκώθηκε όρθια

η πεσμένη καγκελόπορτα- 

χιλιάδες άλογα.

Λαός καβαλίκεψε.

Κομνηνέ! - φωνάξαμε.

Γύρισε και μας κοίταξε

δε φορούσε επίδεσμο

ούτε στεφάνι.

Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα

και μαύρα, πιο μαύρα-

καλπασμός, - η ιστορία

Να προφτάσουμε.

φωτό:902.gr